Οικογενειακή ζωή

Η διάγνωση της πολλαπλής σκλήρυνσης μπορεί να φέρει αναστάτωση στην οικογενειακή μας ζωή και στις σχέσεις μας. Αν όμως μπορέσουμε να μιλήσουμε ανοιχτά και ειλικρινά με το /τη σύντροφό μας, ίσως βρεθούμε ακόμη πιο κοντά ο ένας στον άλλο και βοηθηθούμε στις δύσκολες αυτές ώρες.
Μπορεί να είμαστε χαρακτήρες που μας είναι δύσκολο να δεχτούμε βοήθεια από τους άλλους. Αλλά και οι διπλανοί μας μπορεί να θέλουν να μας βοηθήσουν, όμως να μην ξέρουν με ποιο τρόπο, κι έτσι μπορεί να αντιδράσουν με ένα είδος “αδιαφορίας” ή να γίνουν υπερπροστατευτικοί, που και τα δύο είναι λάθος αντιμετώπιση. Όλες αυτές είναι ανθρώπινες αντιδράσεις και εξαρτάται από μας το να διατηρήσουμε τις επαφές μας και την επικοινωνία με τους άλλους. Είναι δύσκολο να συνεχιστεί η ζωή μας σαν να μην έγινε τίποτα – η κατανόηση από τη μεριά μας, τη μεριά του συντρόφου μας και της οικογένειάς μας και η εκπαίδευση του περιβάλλοντός μας είναι συχνά ο καλύτερος δρόμος και το μεγαλύτερο δέσιμο.

Πόσα και τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μας;

Στα μικρά παιδιά δεν χρειάζεται να πούμε πολλά και θα απαντήσουμε στις ερωτήσεις τους, όταν θα μας ρωτήσουν τα ίδια. Τα παιδιά καταλαβαίνουν από ένστικτο το πότε κάτι δεν πάει καλά ή πότε είμαστε στενοχωρημένοι. Αυτό πρέπει να το ξέρουμε, για να καταλάβουμε και να δικαιολογήσουμε την παράξενη και ενοχλητική συμπεριφορά τους, όταν έχουν καταλάβει κάτι κι εμείς δεν τους λέμε τίποτε. Η αλήθεια είναι σπάνια τόσο τρομακτική, όσο οι φόβοι μας.

Τα μεγαλύτερα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται πολύ προσεκτική προσέγγιση. Αν και φαίνονται ήρεμοι εξωτερικά και μερικές φορές αδιάφοροι, μπορεί μέσα τους να είναι πάρα πολύ φοβισμένοι. Οι φόβοι τους μπορεί να ξεπεραστούν σιγά-σιγά με την πληροφόρηση. Είναι προτιμότερο να απαντήσουμε συγκεκριμένα σε κάθε τους ερώτημα, παρά να τους ενημερώσουμε κάνοντάς τους διάλεξη εφ΄ όλης της ύλης. Θα πρέπει να νιώθουν τη σιγουριά και την ασφάλεια ότι μπορούν να μας ρωτήσουν οτιδήποτε θέλουν, χωρίς να αισθάνονται ότι μας αναστατώνουν και μας στενοχωρούν.

Οι έφηβοι θέλουν να τους φερόμαστε όπως σε έναν ενήλικα και, αν δεν τους επιτρέψουμε να πάρουν ενεργό μέρος και να αναλάβουν αρμοδιότητες σε σχέση με το οικογενειακό πρόβλημα, μπορεί να αισθανθούν παραγκωνισμένοι και να πληγωθούν, ακόμη και να φερθούν με βίαιο τρόπο. Αν όμως ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή τους και τη συνεργασία τους, μπορούν να δείξουν απίστευτη ωριμότητα και να γίνουν πηγή δύναμης.

Η τακτική του να κρατάμε τις στενοχώριες μας για μας, με κανένα τρόπο δεν διευκολύνει τους άλλους.

Όταν μάθουμε ότι πάσχουμε από πολλαπλή σκλήρυνση, ίσως θελήσουμε αρχικά να μιλήσουμε στην ευρύτερη οικογένειά μας και, αργότερα, να προτιμήσουμε να μείνει μια προσωπική μας υπόθεση. Αλλά τι να κάνουμε, να το πούμε στους πιο “έξω”, στους γείτονες, στους συναδέλφους μας; Η επιφυλακτικότητα είναι κάτι φυσικό και κανείς δεν θέλει να καταντήσει να μιλάει για το πρόβλημά του μονάχα !

Στην πραγματικότητα όμως, ο άνθρωπος με ΠΣ δεν θα έχει πάντα την ενέργεια που χρειάζεται για να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό τις κοινωνικές του δραστηριότητες. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνική απομόνωση που μπορεί να παρερμηνευθεί σαν: «οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν».

Αν μπορούμε λοιπόν να είμαστε ειλικρινείς μαζί τους, να τους ενημερώσουμε και να τους πούμε ότι θα ζητήσουμε τη βοήθειά τους, όποτε χρειαστεί, τότε θα καταφέρουν κι εκείνοι να αναπροσαρμόσουν τις προσδοκίες τους από εμάς. Τότε θα τους έχουμε συμπαραστάτες μας και πιθανότατα θα είναι δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές.

Δεν υπάρχει λόγος να αισθανόμαστε υποχρέωση για την προσφορά των φίλων μας κι ίσως μπορέσουμε να ανταποδώσουμε τη βοήθειά τους με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί μέχρι τώρα.

Ίσως ήρθε η ώρα να μάθουμε και να παίρνουμε.